Aχ,και ξανά άχ λοιπόν, μήπως και βγάλω στο φως όλη τη μέσα της κρυμμένη ομορφιά, κι αν με ακούσει , μπορεί περισσότερο, μέσα-έξω εφεξής να γελά. Να είστε και οι δυο σας όσο σας αξίζει καλά- ελπίζω να μην το πάρετε ,το τελευταίο, απ'την ανάποδη πλευρά...-
Στην αρχή των τραγουδιών το "αχ" είναι γραμμένο..αυτός ο ήχος της καρδιάς.Ο βαθύς.Ο μεγάλος.Πόσα και πόσα έπνιξα κάτω από το λυγμό του.Τι ομορφιά, τι πόνο... Καλημέρα σου στέλνω
Το μέσα προηγείται του ψηλά, κι έπειτα το χαμηλά διευκολύνει στο να αναγνωρίζει κανείς πού βρίσκεται και πού πατεί. Άσε που εντοπίζει τις κακοτοπιές και τις λακούβες!
Αν ήταν από τα αχ των τραγουδιών να διαλέξω κάποιο, σίγουρα θα επέλεγα -δεν ταιριάζει στην περίπτωση, αλλά μιλώ γενικά - το ΑΧ (μανούλα μου) του Καζαντζίδη στο γιό της Γερακίνας [Τσιτσάνη-Βίρβου]. Επικό, λεβέντικο, που εκτινάσσει προς το έμπροσθεν και άνω.
Η Μαίρη σου αυτή τη φορά χαμηλώνει και κοιτά τις φιγούρες που κείτονται, μετά παίζουν και μετά αναχωρούν για ψηλά. Τις φιγούρες εκεί κάτω αριστερά -και μία δεξιά-, τις κοιτά και χαμογελά κρυφά.
Η έκπληξη σε αυτή την εκδοχή και το (άπαξ και το ανακαλύψεις με μια δεύτερη ματιά) focal point της ζωγραφιάς είναι ό,τι διαδραματίζεται εκεί αριστερά. Εύγε. Θα κρατήσω το χαμόγελο για το υπόλοιπο της μέρας.
Έσφιξα
ΑπάντησηΔιαγραφήΈστυψα το σχόλιο
να στάξει φωνή
Το μόνο παράγωγο
μια υπόκωφη ήταν
ανεπαίσθητη
κάτι σαν άχ
των ώτων
εμβοή
Με κάθε αχ η Μαίρη σου γίνεται και πιο όμορφη νομίζω...
ΑπάντησηΔιαγραφήσκάει ένα μικρό χαμόγελο. ίσα-ίσα που φαίνεται... από σήμερα κάτι πάει ν' αλλάξει σ' αυτήν...
ΑπάντησηΔιαγραφή@, @
ΑπάντησηΔιαγραφήAχ,και ξανά άχ λοιπόν, μήπως και βγάλω στο φως όλη τη μέσα της κρυμμένη ομορφιά, κι αν με ακούσει , μπορεί περισσότερο, μέσα-έξω εφεξής να γελά. Να είστε και οι δυο σας όσο σας αξίζει καλά- ελπίζω να μην το πάρετε ,το τελευταίο, απ'την ανάποδη πλευρά...-
Μη μου σκύβεις το όμορφο μουτρακι σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήμη μου χαμηλώνεις τα ματια..
Κοιτα ψηλα..
πιο ψηλά απ'όσο επιτρεπει ο σεβασμος προς το Θεό των Ανθρωπων..
Ίσως κι Εκείνος επέτρεψε να συμβουν τα όσα φοβηθήκαμε!!!
Στην αρχή των τραγουδιών το "αχ" είναι γραμμένο..αυτός ο ήχος της καρδιάς.Ο βαθύς.Ο μεγάλος.Πόσα και πόσα έπνιξα κάτω από το λυγμό του.Τι ομορφιά, τι πόνο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα σου στέλνω
@ @
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μέσα προηγείται του ψηλά, κι έπειτα το χαμηλά διευκολύνει στο να αναγνωρίζει κανείς πού βρίσκεται και πού πατεί. Άσε που εντοπίζει τις κακοτοπιές και τις λακούβες!
Αν ήταν από τα αχ των τραγουδιών να διαλέξω κάποιο, σίγουρα θα επέλεγα -δεν ταιριάζει στην περίπτωση, αλλά μιλώ γενικά - το ΑΧ (μανούλα μου) του Καζαντζίδη στο γιό της Γερακίνας [Τσιτσάνη-Βίρβου]. Επικό, λεβέντικο, που εκτινάσσει προς το έμπροσθεν και άνω.
Αχ - Ένα και μόνο! - αυτό να ναι η αλλαγή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Μαίρη σου αυτή τη φορά χαμηλώνει και κοιτά τις φιγούρες που κείτονται, μετά παίζουν και μετά αναχωρούν για ψηλά. Τις φιγούρες εκεί κάτω αριστερά -και μία δεξιά-, τις κοιτά και χαμογελά κρυφά.
Η έκπληξη σε αυτή την εκδοχή και το (άπαξ και το ανακαλύψεις με μια δεύτερη ματιά) focal point της ζωγραφιάς είναι ό,τι διαδραματίζεται εκεί αριστερά. Εύγε. Θα κρατήσω το χαμόγελο για το υπόλοιπο της μέρας.